1923'te Max Reinhardt ile çalışmaya başlamıştı. 1929'da, Viyana'da Reinhardt'ın yerine, Theater der Josefstadt'ın Müdürü oldu. Sonrasında ABD'ye gitti. Broadway'de yöneticilik, Hollywood'da senaryoculuk yaptı. Sinema yönetmenliğine 1944'te başladı.

Otto Preminger'in filmleri; Laura (Kanlı Gölge, 1944) bir güvenlik görevlisinin, bir gazetecinin, öldürüldüğünü iddia ettiği sevgilisinin geçmişini araştırmasını; "Fallen Angel" (Düşkün Melek, 1945) otobüsle San Francisco'ya giderken otobüs biletini ödeyemediği için bir kasabada otobüsten indirilen adamın başından geçen macerayı; "Angel Face" (Muhteris Ruhlar, 1952) Beverly Hills'de 2 ambülans şoförünün bir zehirlenme vakasını araştırmak için gittiği malikanede yaşadıklarını; "The Man With The Golden" Arm (Altın Kollu Adam, 1956) bir uyuşturucu bağımlısının uyuşturucu krizini; "The Moon is Blue" (Ay Mavidir, 1953) bakirelik, hamilelik, ırza geçme gibi kadınların hayatındaki sorunlarını; "Anatomy of a Murder" (Bir Cinayetin Anatomisi, 1959) Voelker'in 1952 yılında henüz bir yargıç değilken savunma avukatlığını üstlendiği bir cinayet davasını; "Advise and Consent" (Öneri ve Onay, 1961) Amerikan Parlamentosu'nda oynanan çirkin oyunlarını ve bir dışişleri bakanı adayının, bu göreve getirilmesini önlemek için, yalancı tanıklıktan, eşcinsellik "suçlamasına" uzanan bir dizi engellemeyi, Carmen Jones (Siyah Carmen, 1954) Bizet'nin Cannen operasını; "Porgy and Bess" (1959) George Gershwin'in operasını; "Forever Amber" (Amber, 1947) K. Windsor'ın çoksatan romanını; The Fan (Yelpaze, 1949) Oscar Wilde'ın Lady Windermere'in Yelpazesi oyununu; "Bonjour Tristesse" (Günaydın Hüzün, 1958) Françoise Sagan'ın romanını; Exodus (1960) İsrail devletinin kuruluş yıllarını ve "Rosebud" (1974) ise İsrail'in kurulmasından bu yana yaşanan İsrail-Filistin çatışmasını konu edinmiştir.